Bard Eithun, znany, jako Faust, przesiedział dziewięć lat w pierdlu za morderstwo. W swoim czasie bębnił w Emperor. Mam nadzieję, że zszedł już na dobre z przestępczej drogi i będzie nagrywał takie płyty, jak ta. Ciężka nuta na pewno mu się nie znudziła. Wymiata przyzwoity metal z Blood Tsunami, ale znalazł czas, żeby zrobić coś na pełnym luzie, ale z jajami. Mongo Ninja wali mocno, szybko, konkretnie. Zero techniki, zero solówek, zero progresji, żadnych pięknych aranżacji czy klawiszy.
Thrashowo-punkowo-hardcore’owy napierdol. Numery zasadniczo do dwóch minut. W każdym jakiś zajebisty motyw, wpadający w ucho, podobający się od pierwszego przesłuchania. Płyta brzmi jak nagrana na setkę. Żywioł, spontaniczność i energia aż kipi. Pełno brudu, piachu, przepity wokal, bębenki w uszach dostają po garach. Tytuły numerów świadczą o tym, że chłopaki się nie pierdolą („Broken Cock”, „I Hate Your Girlfriend”, „Wheelchair Hooker”). Trochę czarnego humoru nikomu jeszcze nie zaszkodziło. A tytuł albumu to pretendent do mistrza dekady! [7 na 10] Travis Bickle
Takie płyty łyka się bez popity za jednym razem. Kawałek po kawałku, lecą jak pociski, zostawiając spaloną ziemię i zapach prochu. Bez opierdalania, bez silenia się na wielkie aranżacje czy solowe popisy. Dziesięć konkretnych, szybkich i krótkich numerów metalizowanego punka, połączonego ze starym hardcorem. Po prostu d-beatowa jazda bez trzymanki.
Jak tak dalej pójdzie wkrótce będziemy mieli polskie Turbonegro. Piosenki wpadają w ucho, w każdym pojawia się chwytliwy riff albo inny motyw zapadający w pamięć. Przebojowość na wysokim poziomie. Muza stworzona do słuchania na koncercie i mogę zapewnić, zespół na żywo jest istną bombą energetyczną. Grają z pasją i na dużym luzie. To się podoba. Płyta zdecydowanie wybija się ponad przeciętność na polskiej scenie. [6.5 na 10] Travis Bickle
